Εσένα που (θα έπρεπε να) αγαπάω πιο πολύ…

«Αγαπάω…» μία λέξη που εμπεριέχει την έννοια της φροντίδας, της κατανόησης, του σεβασμού και άλλων πολλών “ποθητών” απ’ όλους μας εννοιών. Ένα ρήμα δύσκολο, ένα ρήμα που απευθύνεται. Αν λοιπόν τώρα, όσο διαβάζετε αυτά τα λόγια κάναμε μία μικρή έρευνα, τι αποτέλεσμα θα έβγαζε νομίζετε; Σαφώς μιλάω εκ του ασφαλούς, παρ’ όλα αυτά ας δοκιμάσουμε να βάλουμε μια λέξη στο κενό, μετά τη φράση: «Αγαπάω, φροντίζω και προσπαθώ να κατανοώ τις ανάγκες του/της/των».

Αν η απάντηση σας ήταν «του συντρόφου μου» ή «των παιδιών μου» σημαίνει πως είσαστε ένας σύντροφος ή γονιός αντίστοιχα, με καλές προθέσεις. Ένα καλό παιδί αν η απάντηση είναι «τους γονείς μου». Πόσοι από εσάς απαντήσατε «του εαυτού μου»;

Υπάρχει μία οδηγία η οποία αναφέρεται κατά την διάρκεια πτήσεων με αεροπλάνο και αφορά τις μητέρες που συνοδεύουν τα παιδιά τους. Η οδηγία αυτή προτρέπει την μητέρα σε οποιαδήποτε περίπτωση χρειαστεί να φορέσει πρώτη εκείνη την μάσκα οξυγόνου πριν φροντίσει για το παιδί της… γιατί; Πόσο εγωιστές μπορεί να είναι αυτοί που δημιούργησαν αυτή την οδηγία; Η απάντηση είναι καθόλου εγωιστές. Βασίστηκαν σε μία μεγάλη αλήθεια πως αν η μάνα δεν επιβιώσει, το παιδί δεν έχει καμία ελπίδα γιατί δεν θα υπάρχει κανείς να φροντίσει για την ασφάλειά του. Για να μπορέσει λοιπόν να προσφέρει βοήθεια, φροντίδα και προστασία στο παιδί της πρέπει η ίδια να είναι ασφαλής.

Αν αυτό τον κανόνα τον εφαρμόζαμε καθημερινά όλοι μας τα πράγματα θα ήταν πιο απλά και για εμάς αλλά και για τους γύρω μας, για όλους εκείνους τους ανθρώπους με τους οποίους σχετιζόμαστε καθημερινά, σημαντικούς ή ασήμαντους για εμάς. Το μεγαλύτερο ψέμα που μπορούμε να πούμε είναι «έκανα τα πάντα για σένα κι εσύ…». Το συναίσθημα είναι ματαίωση γιατί υποτίθεται πως αναγνωρίσαμε την ανάγκη του άλλου και του δώσαμε όλα αυτά που εμείς θεωρήσαμε αναγκαία και τελικά… εκείνος άλλα ήθελε! Συνηθίζω να λέω στους γονείς “το παιδί σου δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένο και υγιές αν εσύ δεν είσαι ευτυχισμένος… αν κάθε μέρα κάνεις πράγματα που δεν θέλεις και υπομένεις καταστάσεις –για το καλό των παιδιών- κάνεις μία θυσία χωρίς νόημα γιατί απλά μαθαίνεις το παιδί σου να θυσιάζει την ευτυχία του κι αυτό δεν μπορεί να διαμορφώσει ούτε έναν υγιή, ούτε έναν ευτυχισμένο ενήλικα”.

Παλεύουμε καθημερινά να ανταπεξέλθουμε σε ρόλους, να κατανοήσουμε ανάγκες, να φροντίσουμε τον κόσμο γύρω μας, να τρέξουμε να προλάβουμε… μέχρι που έρχεται η ώρα που το ηφαίστειο εκρήγνυται! Και η έκρηξη δεν είναι απαραίτητο να είναι ο θυμός μας… μπορεί να είναι κατάθλιψη ή μία ψυχοσωματική αντίδραση. Έχουμε μιλήσει πολλές φορές για το παιδί που κρύβουμε μέσα μας… γιατί λέμε «το παιδί» και όχι «ο ενήλικας»; Φυσικά όχι για να τονίσουμε την συναισθηματική ανωριμότητα που κρύβουμε. Είναι απλά ένα μικρό «τέχνασμα» για να κατανοήσουμε πως ο καθένας από εμάς οφείλει να φροντίζει για τον εαυτό του πριν από κάθε άλλο… και ποιο έδαφος είναι πιο πρόσφορο για φροντίδα από εκείνο που κρύβει ένα παιδί! Η αλήθεια είναι πως είμαστε ανίκανοι να προσφέρουμε το οτιδήποτε αν οι ίδιοι δεν το έχουμε, όσο κι αν το θέλουμε.

Υπάρχει μία “συγκατοίκηση” στην οποία τείνουμε να μην δίνουμε καμία σημασία, κι όμως… ο μόνος άνθρωπος που ότι και να γίνει θα κοιμάται και θα ξυπνάει μαζί μας,

θα χαίρεται και θα θυμώνει, θα κλαίει και θα γελάει, θα μας κάνει να αισθανόμαστε τύψεις ή περηφάνια, θα πεθάνει αν πεθάνουμε είναι ο εαυτός μας… κι αυτό δεν είναι μία διαπίστωση για να γίνουμε πιο εγωκεντρικοί, είναι μία αλήθεια που όλοι πρέπει να βγάλουμε από το συρτάρι που την έχουμε παραχώσει για να γίνουμε πιο ευτυχισμένοι και πιο “αποδοτικοί” αν θέλετε για τον κόσμο που μας περιβάλει. Η ανάγκη που έχει ο εαυτός μας είναι η πιο δύσκολη να την ανακαλύψουμε αλλά και η πιο ζωτικής σημασίας για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Όταν διψάμε, πίνουμε νερό, όταν θέλουμε αγκαλιά γιατί να το καταπιέσουμε; Όταν πεινάμε φροντίζουμε να παρέχουμε τροφή στο σώμα μας, όταν η ανάγκη είναι κάποιος να μας στηρίξει σε μία απόφαση ή ένα βήμα μας γιατί δεν το κάνουμε οι ίδιοι για τον εαυτό μας; Αν δεν μας αρέσει ή μας δυσκολεύει αυτό που είμαστε για πόσο μπορούμε να συγκατοικούμε με κάτι που απεχθανόμαστε; Αν λοιπόν είχατε να κάνετε με ένα παραμελημένο, θλιμμένο και θυμωμένο παιδί πώς θα συμπεριφερόσασταν; Θα του παρείχατε όσα του έχουν στερήσει…

Δεν είναι εγωισμός να κατανοούμε και να φροντίζουμε τους εαυτούς μας, είναι διαφύλαξη πως θα έχουμε ότι χρειάζεται για να κατανοήσουμε και να φροντίσουμε “τον κόσμο μας”.

Όσοι λοιπόν στο κενό της φράσης «Αγαπάω, φροντίζω και προσπαθώ να κατανοώ τις ανάγκες του/της/των» βάλουμε «τον εαυτό μου» είναι σαν να έχουμε απαντήσει όλα τα υπόλοιπα… για τον πολύ απλό λόγο ότι έχουμε την ικανότητα συναισθηματική, σωματική και ψυχική να ανταπεξέλθουμε στην φροντίδα των παιδιών, γονιών, συντρόφων και φίλων μας.