Εγώ εχθές, σήμερα, αύριο

Το να αναπολείς το παρελθόν υποστηρίζοντας «κάθε πέρσι και καλύτερα» μόνο θλίψη μπορεί να φέρει. Αν αναλογιστούμε τι σημαίνει πραγματικά μία τέτοια παραδοχή για το μέλλον. Τα πράγματα αλλάζουν συνεχώς γύρω μας κι αν εμείς μείνουμε κολλημένοι στο παρελθόν. Είναι γεγονός πως η ζωή θα συνεχίζεται χωρίς εμάς. Είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι.

Το παρελθόν μας οφείλει να είναι σκαλοπάτι για το επόμενο βήμα που θα κάνουμε και όχι ένα «βολικό» δωμάτιο στο οποίο κλειδωνόμαστε και κουρνιάζουμε για το υπόλοιπο τις ζωής μας. Γιατί αν κουρνιάσουμε σε αυτό που είναι γνώριμο λόγω φόβου για το καινούριο το μόνο που θα καταφέρουμε είναι ακινησία και δυστυχώς ή ευτυχώς η ζωή προϋποθέτει κίνηση! Μιλώντας για κίνηση λοιπόν, δεν αναφέρομαι στην αντικατάσταση των σχέσεων και των δεσμών που έχουμε δημιουργήσει αλλά στην εξέλιξη τους… και για να ανοίξω τα χαρτιά μου , να μιλήσω για τον πυρήνα του θέματος: αν η σχέση μας με τους γονείς μας δεν εξελιχθεί, κάθε σχέση του παρελθόντος μας θα μας αφήνει να βολευόμαστε και να κουρνιάζουμε στο γνώριμο δωμάτιο της παιδικής μας ηλικίας.

Οι άνθρωποι μας
Οι «άνθρωποι μας», σχέσεις σημαντικές για εμάς για να μην γίνονται τροχοπέδη της ευτυχίας μας. Θα πρέπει να μην είναι η επανάληψη ενός έργου που το σενάριο δεν μας ικανοποίησε, αλλά η εξέλιξη του. Αν αισθανόμαστε πως υπάρχουν πράγματα που οι γονείς δεν μας έδωσαν ποτέ ή μας τα έδωσαν με το σταγονόμετρο. Το παράπονο, η θλίψη, ο θυμός μας συντροφεύουν και στην ενήλικη ζωή μας. Με μία περίεργη μαθηματική ακρίβεια, αυτά τα «συστατικά» θα βρουν τον τρόπο να τρυπώνουν σε οποιαδήποτε σχέση του παρόντος και του μέλλοντος μας.

Είμαστε ένα κράμα από επιλογές, συναισθήματα, τραύματα και αγγίγματα και στο πέρασμα των χρόνων. Το κράμα μας μεγαλώνει προσθετικά, το θέμα είναι τι προστίθεται κάθε φορά. Σίγουρα η ζωή δεν είναι φτιαγμένη από ένα ροζ σύννεφο, άσχημα και ζόρικα πράγματα συμβαίνουν συνεχώς, το πρόβλημα προκύπτει όταν εστιάζουμε μόνο σε αυτά. Γιατί η πραγματικότητα αποτελείται και από ευχάριστες, ανακουφιστικές καταστάσεις…έχουμε όμως την ικανότητα να τις δούμε; Να τις νιώσουμε; Να ισορροπήσουμε με αυτό τον τρόπο το αρνητικό συναίσθημα; Γιατί οι περισσότεροι ξέρουν πολύ καλά το συναίσθημα που περιγράφει η πρόταση : τόσος κόσμος γύρω μου, δίπλα μου, κι όμως είμαι τόσο μόνη/ος; Η μοναξιά πηγάζει από το «δεν με καταλαβαίνει κανείς… κανείς δεν ξέρει πραγματικά πώς νιώθω».

Πως νιώθω;
Κι εδώ ξεκινάει μία κουβέντα που μπορεί να κρατήσει αιώνια εκτός αν απαντήσουμε με ειλικρίνεια σε δύο ερωτήσεις. Πώς ο «άλλος» θα ξέρει πώς νιώθεις αν εσύ δεν του πεις το πραγματικό σου συναίσθημα; Πότε ήταν εκείνη η πρώτη φορά που επικοινωνούσες (με όποιο τρόπο κατείχες) με έναν ενήλικα κι εκείνος δεν καταλάβαινε ποια ήταν η ανάγκη σου για να την καλύψει ως όφειλε; Θα μου πείτε, τα πάντα έχουν να κάνουν με το παρελθόν μου; Μεγάλωσα, ενηλικιώθηκα, πήρα τη ζωή μου στα χέρια μου. Τι θα βγάλω με το να σκαλίζω την παιδική μου ηλικία ή να κατηγορώ τους γονείς μου για ότι δεν έκαναν σωστά;

Η απάντηση μου είναι η εξής: Τα πάντα έχουν να κάνουν με το παρόν και όχι το παρελθόν. Μόνο που για να αναγνωρίσουμε και να ζήσουμε το παρόν μας θα πρέπει να βγούμε από το «βολικό» δωμάτιο των παιδικών μας χρόνων. Και για να βγούμε ένα κλειδί υπάρχει: η αναγνώριση και κατανόηση του κράματος από το οποίο είμαστε φτιαγμένοι ο καθένας.

Η ψυχοθεραπεία δεν είναι ούτε για τους προβληματικούς, ούτε για τους τρελούς…είναι για τους γενναίους γιατί χρειάζεται γενναιότητα για να ξεκινήσεις ένα ταξίδι κατανόησης. Ενός κράματος που θα σε οδηγήσει στην αποδοχή πως ότι έφερε χαρά (όσα έκαναν σωστά οι γονείς), αλλά, και ότι έφερε πόνο (όλες οι παραλήψεις των γονιών και τα λάθη τους) οδήγησαν εξίσου σε αυτό που στέκεται στο παρόν και η κατανόηση αυτή ονομάζεται συναισθηματική ενηλικίωση.