Πραγματικότητα και Προσδοκίες

«Πραγματικότητα: η περιοχή, το σύνολο των υπαρκτών πραγμάτων, καταστάσεων ή συνθηκών, ο αντικειμενικός κόσμος όπως υπάρχει και γίνεται αντιληπτός (σε αντιδιαστολή προς τις υποθέσεις, τα αντικείμενα της φαντασίας κτλ.)» και μόνο από τον ορισμό θα έπρεπε η πραγματικότητα να είναι από εκείνα τα πράγματα που εύκολα “βλέπουμε” και κατανοούμε… κι όμως σε καθημερινή βάση, από παιδιά ακόμα η αντίληψη μας για την πραγματικότητα χωλαίνει περισσότερο από το καθετί και είναι ένας από τους βασικούς λόγους χαμηλής αυτοεκτίμησης και ματαίωσης. Φυσικά δεν αναφέρομαι στην αντίληψη πραγμάτων και αντικειμένων γιατί τότε θα μιλούσαμε για διαταραχή, αλλά στην αντίληψη δυνατοτήτων και συναισθημάτων τόσο του εαυτού μας όσο και των ανθρώπων γύρω μας.

Από τα πιο αναγνωρίσιμα παραδείγματα είναι κάποιες περιπτώσεις γονέα – παιδιού… το παιδί μας θέλουμε να είναι πρώτο, καλύτερο, εξυπνότερο. Κι αν πάρει 8 με άριστα το 10 η συνήθης απάντηση είναι «μπράβο αλλά μπορείς και καλύτερα»… το ερώτημα είναι «μπορεί;»… μπορεί το παιδί μας να πάρει 10; Μπορούμε εμείς να δούμε πως το παιδί μας δεν μπορεί να πάρει άριστα; Και γιατί το 8 σημαίνει πως το παιδί μας υστερεί σε ΟΛΑ έναντι των άλλων μαθητών; Γιατί εμείς είμαστε κατώτεροι γονείς από τους άλλους που έχουν άριστο μαθητή; Κι εδώ μπαίνει στην κουβέντα η έννοια της προσδοκίας… αυτή η τόσο γόνιμη έννοια για την ζωή και την εξέλιξη μας ως είδος σε ομαδικό και ατομικό επίπεδο, αλλά συνάμα η έννοια που καμιά φορά μπερδεύεται με το ιδεατό και γίνεται εμπόδιο. Στη δουλειά μας, υπάρχουν 2 πράγματα που επαναλαμβάνουμε συνεχώς. Το ένα είναι η ερώτηση “και πώς ένιωσες γι’ αυτό;” και το άλλο αφορά τις προσδοκίες και είναι η φράση “σιγά – σιγά… αρχικά μικρά βήματα και στόχους πραγματοποιήσιμους”. Οι μεγαλύτερες ματαιώσεις έρχονται όταν οι προσδοκίες δεν περπατάνε χέρι- χέρι με την πραγματικότητα. Και μέρες που είναι, και το γιορτινό οικογενειακό τραπέζι έρχεται, μπορούμε να προλάβουμε μία από αυτές τις ματαιώσεις… οι εντάσεις, οι φωνές και οι μικρές διαφωνίες είναι μέρος του πραγματικού κόσμου που ζούμε και αντιλαμβανόμαστε. Τα ατελείωτα χαμόγελα, οι αγκαλιές και τα τραγούδια γύρω από το τραπέζι, χωρίς ίχνος κούρασης και έντασης, είναι μέρος ενός ιδεατού κόσμου. Γι’ αυτό μην νιώσετε πως η οικογένεια σας υστερεί έναντι των υπολοίπων… τα αίματα ανάβουν όπου υπάρχει συνωστισμός και το γιορτινό τραπέζι είναι ένας συνωστισμός από αυτούς που κάποιες οικογένειες “απολαμβάνουν” 1 με 2 φορές το χρόνο… μην την περιμένετε παραμυθένια την συνάντηση… τα παιδιά θα κουραστούν και θα κλάψουν, οι μεγάλοι θα ξεβολευτούν και θα γκρινιάξουν… όλα είναι μέρος της πραγματικότητας που μας περιβάλει κι εμείς οφείλουμε να είμαστε όχι μόνο αντικειμενικοί παρατηρητές με τον φόβο πως κάτι θα χαλάσει, κάτι δεν θα πάει καλά, αλλά ενεργοί παράγοντες που σιγά – σιγά, βήμα – βήμα θα πραγματοποιούμε στόχους και θα προσδοκούμε το πραγματοποιήσιμο.