Θυμός

Θυμός: «ισχυρό συναίσθημα δυσαρέσκειας ή και εχθρότητας απέναντι σε κάποιον ή κάτι που μας επηρεάζει αρνητικά και μπορεί να προκαλέσει έντονες και καμιά φορά βίαιες αντιδράσεις»

Και μόνο την επεξήγηση του θυμού να δούμε στο λεξικό, αρκεί για να καταλάβουμε πως μάλλον ως όντα δεν μας αρέσει και πολύ αυτό το συναίσθημα. Η έκφραση του μας κατατάσσει στους ανώριμους, αδύναμους ίσως και ανήθικους πολλές φορές. Στην πραγματικότητα όμως ο θυμός είναι μία φυσιολογική αντίδραση του οργανισμού μας στην απειλή ή στην αδικία, ενώ αυτό που «βοηθάει» όλους μας να τον παρεξηγήσουμε είναι οι τρόποι με τους οποίους εκφράζεται.

Ο θυμός δεν συνεπάγεται βία, αρκεί να τον αναγνωρίσουμε ως συναίσθημα και να τον εκφράσουμε σε αυτόν τον οποίο μας τον προκάλεσε εξηγώντας πως αισθανόμαστε και γιατί. Αν θυμώσουμε δεν γίνεται να μην το εκφράσουμε με κάποιο τρόπο… τα πράγματα περιπλέκονται και ο θυμός κατηγορείται δικαίως όταν κατευθύνεται σε άλλον από αυτόν που μας τον προκάλεσε, όταν αντί να τον παραδεχτούμε γινόμαστε σαρκαστικοί και άκρως ψυχικά βίαιοι, όταν κρατάμε τον θυμό μας και τον στρέφουμε σε μας προκαλώντας στον εαυτό μας πληθώρα ψυχοσωματικών προβλημάτων ή και κατάθλιψη. Η αναγνώριση, η απενοχοποίηση και η σωστή διαχείριση του θυμού μας είναι από τα πρώτα και βασικότατα βήματα μια ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας καθώς είναι ένα από τα πρώτα συναισθήματα που μεγαλώνοντας μας έμαθαν πως δεν αρμόζει στα «καλά παιδιά»… μόνο που τα «καλά παιδιά» οφείλουν πάνω απ’ όλα να είναι ειλικρινή με τους γύρω τους και με τον εαυτό τους!